Ήταν και τότε Παρασκευή!
16 Νοεμβρίου 1973. Οι πύλες του Πολυτεχνείου έκλεισαν στις 2 το μεσημέρι. Μεσάνυχτα ακριβώς ξεκίνησε η μεγάλη διαδήλωση από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Παράλληλα, ξεκίνησαν από το Γουδί και τα τανκς…
Μαζί ξεκινούσε και η ιστορία της νεώτερης ελληνικής επανάστασης, που φέτος συμπληρώνει 45 χρόνια μνήμης!
Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται
-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.
Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξή του παίζει και δεν την ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…
Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου